Er was eens een meisje die ging verhuizen, ze verhuisde naar een klein griezelig dorpje.
Toen ze van haar mama naar de winkel moest, staarde iedereen haar met open mond aan.
De bewoners wouden geen nieuwe mensen in hun dorp. Toen ze aan de winkel aankwam, was die gesloten. De bibliotheek aan de overkant van de straat was wel open. Dus ze dacht: ik ga naar de bib.
Ze vond al snel een boek dat haar aansprak. Ze las de korte inhoud op de achterflap. Het boek zou gaan over Assepoester. Toen ze aan de balie aankwam, zij de bibliothecaresse: “je leent dat boek best niet uit…”. Het meisje begreep er niets van.
Eens thuis aangekomen, was het meisje zo vastberaden om het boek te lezen.
Wanneer ze op haar kamer kwam, las ze meteen in het boek.
Nadat ze gegeten hadden, moest ze onmiddellijk gaan slapen, maar ze las stiekem nog verder in het boek. Ze las tot middernacht. Om klokslag 24u00 veranderde het boek helemaal. De kaft werd helemaal zwart, de bladen zagen er vermuft uit, de letters begonnen te bewegen en het boek begon vanzelf de laatste pagina’s te schrijven. Het meisje was bang en voelde zich gespannen. Toch had ze de drang om verder te lezen.
Met een piepende stem las ze de laatste woorden van het boek luidop: “masiorke lanka”. Op dat moment kwam haar mama binnen. Die riep “doe het niet…!”. Toen werd het meisje door het zwarte gat in het boek gezogen. Ze zag een dood meisjes liggen die heel erg op haar leek. Ze had een briefje vast waarop stond: “Je had de spreuk beter niet gezegd.”.
Laïs en Lobke
Toen ze van haar mama naar de winkel moest, staarde iedereen haar met open mond aan.
De bewoners wouden geen nieuwe mensen in hun dorp. Toen ze aan de winkel aankwam, was die gesloten. De bibliotheek aan de overkant van de straat was wel open. Dus ze dacht: ik ga naar de bib.
Ze vond al snel een boek dat haar aansprak. Ze las de korte inhoud op de achterflap. Het boek zou gaan over Assepoester. Toen ze aan de balie aankwam, zij de bibliothecaresse: “je leent dat boek best niet uit…”. Het meisje begreep er niets van.
Eens thuis aangekomen, was het meisje zo vastberaden om het boek te lezen.
Wanneer ze op haar kamer kwam, las ze meteen in het boek.
Nadat ze gegeten hadden, moest ze onmiddellijk gaan slapen, maar ze las stiekem nog verder in het boek. Ze las tot middernacht. Om klokslag 24u00 veranderde het boek helemaal. De kaft werd helemaal zwart, de bladen zagen er vermuft uit, de letters begonnen te bewegen en het boek begon vanzelf de laatste pagina’s te schrijven. Het meisje was bang en voelde zich gespannen. Toch had ze de drang om verder te lezen.
Met een piepende stem las ze de laatste woorden van het boek luidop: “masiorke lanka”. Op dat moment kwam haar mama binnen. Die riep “doe het niet…!”. Toen werd het meisje door het zwarte gat in het boek gezogen. Ze zag een dood meisjes liggen die heel erg op haar leek. Ze had een briefje vast waarop stond: “Je had de spreuk beter niet gezegd.”.
Laïs en Lobke